ندای فطرت

دلهایی که در این دنیا در راه خدا با هم‏اند، دلهایی که در این دنیا برای خدا و بندگان خدا می‏تپند، در آن سرای جاودانه نیز با هم‏اند و شادمانه با هم‏اند، آه که چه لذتی است در پی آن، و من برای آن وعده لحظه شماری میکنم.
جسم و جان من ناقابل فدای چنین دلهایی، برای چنین دلهایی قربانگاه اسماعیل را عاشقانه می‏پذیرم و رقص خون را بی‏قرارانه پای می‏کوبم.
و تو ای شیطان لعین در حسرت گمراهی ما بسوز هرچند که ما نیز می‏سوزیم ولی سوز تو از آتش قهر است و سوز ما از جنس عشق، عشق خدا و دوستان خدا که تو از درک آن عاجزی!
تو تلاش میکنی که گمراه و فاسدم کنی لیک مکر خدا بر مکر تو غالب است که فرمود: والله غالب علی امره، پس عداوت تو سبب خیر عشقم شود چون خدا خواهد و تو البته کوچکتر از آنی که معنی عشق را درک کنی یا مکر خدا را دریابی چرا که فرمود: لامعقب لحکمه، پس ابدالدهر در این حسرت و سرگردانی بمان و از شادی ما بسوز.
آری، به زحمتم می‏اندازی، برایم اتهام و دشمنی می‏تراشی، باعث رنجم می‏شوی ....، ولی خدا به مرهم عشق دلم را می‏سازد و می‏نوازد که او بزرگتر از آنست که تو پنداشته‏ای و نفس انسانی پاکتر و مستعدتر از آنست که تو توهم کرده‏ای
من در این آه و اشک شبانه‏ام به خدایم پناه می‏برم و به حول و قوه او صبورانه می‏ایستم و کریمانه لبخند می‏زنم، پس این آه و رنجی که تو برایم فراهم کردی به لطف خدا مسلخ عشق شد در عوض مسلخ قهری که تو می‏خواستی و نصیب خود تو شد که سزاوارتر به آنی.